Λίγοι, ελάχιστοι Έλληνες έχουν ασφαλίσει το σπίτι τους!
Κι ας είναι το μοναδικό περιουσιακό τους στοιχείο, ας είναι το σημείο αναφοράς της οικογένειας. Ας ξέρουν ότι θα βρεθούν στο δρόμο χωρίς στέγη, ας ξέρουν ότι δεν έχουν τα χρήματα να αγοράσουν άλλο, έστω και μικρότερο. Ας ξέρουν ότι, αν αναγκαστούν να νοικιάσουν σπίτι, δεν θα τους φθάνουν τα εισοδήματα που έχουν για να ζήσουν. Τα ξέρουν όλα αυτά, αλλά το σπίτι παραμένει ανασφάλιστο. Γιατί;
Από τη μια η νοοτροπία του Έλληνα, δεν θα συμβεί σε μένα η φωτιά.
Από την άλλη, η αισιοδοξία, δεν θα συμβεί, αλλά κι αν συμβεί, έχει ο Θεός, θα τα καταφέρουμε.
Λαθεμένες πέρα για πέρα και οι δύο προσεγγίσεις: Η πρώτη επιπόλαιη, ο ορισμός της άγνοιας του κινδύνου, η ανευθυνότητα προς την οικογένειά του, αλλά και προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ό,τι κουράστηκε να φτιάξει μια ζωή, ο ίδιος ή οι γονείς του, το αφήνει στην τύχη ή, αν θέλετε, στην… ατυχία.
Η δεύτερη αποπνέει πράγματι μια αισιοδοξία και μια πίστη στον εαυτό του, αλλά μόνο αυτό. Είναι εξίσου επιπόλαιη, είναι διπλά λαθεμένη. Θεωρεί ότι όλα τα άλλα θα πηγαίνουν καλά, θα έχει υγεία, θα έχει δουλειές, θα υπάρχει χρήμα στην αγορά και συνεπώς θα τα καταφέρει, όπως τα κατάφερε και πριν από χρόνια και αγόρασε ή έχτισε αυτό το σπίτι. Δεν ποντάρει δηλαδή σε ένα, όπως ο πρώτος, ότι δεν θα συμβεί το κακό, ποντάρει σε πολλά ταυτόχρονα, ότι θα πηγαίνουν όλα καλά.
Μια ματιά γύρω μας και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Και δεν θα ισχύει για πάρα πολλά χρόνια. Όποιος χάσει το σπίτι του σήμερα από ένα τυχαίο γεγονός, μια φωτιά για παράδειγμα, έχει τελειώσει. Εκτός, αν έχει τόσα χρήματα που μπορεί να αγοράσει αμέσως ένα άλλο. Πόσοι από εμάς ανήκουμε στην κατηγορία αυτή;
Δυστυχώς όμως, υπάρχει και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων, αυτοί που καταλαβαίνουν την ανάγκη να ασφαλιστούν, αλλά δεν εμπιστεύονται τις ασφαλιστικές εταιρείες. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τη φράση: “τζάμπα λεφτά θα δίνω μια ζωή κι όταν συμβεί η ζημιά θα βρουν χίλιους λόγους να μη με αποζημιώσουν”.
Και τι κάνει; Τιμωρεί τις ασφαλιστικές εταιρείες μη πληρώνοντας τα 150-200 ευρώ το χρόνο, είναι ικανοποιημένος από αυτό και ξεχνά ότι τον εαυτό του και την οικογένειά του καταδικάζει! Γιατί όταν θα συμβεί το κακό, δεν θα χρειαστεί 200, 500 ή 1.000 ευρώ, αλλά μια περιουσία για να ξαναφτιάξει το σπίτι του. Και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα τα έχει.
Έχει δίκιο όμως σε κάτι ο άπιστος αυτός ανασφάλιστος. Δεν του έχουν εξηγήσει τη λειτουργία μιας ασφαλιστικής εταιρείας, τη λειτουργία της ασφαλιστικής αγοράς. Και το κυριότερο δεν του έχουν εξηγήσει ότι η ασφάλιση του σπιτιού του είναι επένδυση και όχι άχρηστο έξοδο.
Αλήθεια, αν συμβεί μια ολοκληρωτική καταστροφή του σπιτιού σου, ποιος άλλος μπορεί να σου δώσει ένα νέο, επιπλωμένο σπίτι π.χ. 100 τ.μ. με τα 200 ευρώ που θα είχες δώσει στην ασφαλιστική; Αν απαντήσεις… το λαχείο, σκέψου ότι ένα λαχείο μπορεί πράγματι να βελτιώσει ξαφνικά, οποιαδήποτε στιγμή τη ζωή σου, αλλά δεν μπορείς να το παραγγείλεις, ακριβώς μετά το καταστροφικό γεγονός, όταν θα βρίσκεσαι στο δρόμο. Ενώ η ασφάλιση, τότε ακριβώς θα σου δώσει την αποζημίωση και το νέο σου σπίτι!
Βλέπεις τη διαφορά;
